Wandeling

Mijn blik gaat naar de heuvel in het zonlicht

vooruit op de weg waarop ik me net begaf

zo neemt ons in zijn greep wat we niet begrijpen

met een gestalte vol van licht en van ver af,

verandert ons, ook als we zover niet reiken

in dat wat we zijn maar nauwelijks weten

een vlaag van een teken vraagt ons een teken...

terwijl wij alles naast de tegenwind vergeten.

SPAZIERGANG

Schon ist mein Blick am Hügel, dem besonnten,
dem Wege, den ich kaum begann, voran.
So fasst uns das, was wir nicht fassen konnten,
voller Erscheinung, aus der Ferne an—

und wandelt uns, auch wenn wirs nicht erreichen,
in jenes, das wir, kaum es ahnend, sind;
ein Zeichen weht, erwidernd unserm Zeichen . . .
Wir aber spüren nur den Gegenwind.

- Rainer Maria Rilke

De wilde zwanen bij Coole (The wild swans at Coole van W.B. Yeats)

De wilde zwanen bij Coole - W.B. Yeats

De bomen zijn mooi van herfst,

De bospaden zijn droog,

In de oktoberschemer spiegelt

't water stilte van omhoog;

Op water dat tussen stenen is gegaan

Zwemmen negenenvijftig zwanen.

Dit is de negentiende herfst

Sinds ik voor het eerst telde

Ik zag voor ik goed en wel klaar was

Hoe zij de lucht in snelden

En zich verspreidden in grote gebroken ringen

Op hun vleugels die luid zingen.

Ik heb deze schitterende schepselen gezien

En nu schrijnt mijn hart.

Alles is anders sinds ik in de schemer

Op deze oever voor het eerst

De klokslag van hun vleugels hoorde

En wandelde zonder smart.

Immer onvermoeid, lief naast lief

Peddelen zij in de koude

Vergezelbare stromen of klimmen in de lucht

Hun harten zijn niet oud;

Hartstocht en verovering, die gaan waar zij gaan

Blijven hen bijstaan.

Maar nu drijven zij op het stille water

Geheimzinnig en schoon;

Tussen welke biezen zullen zij bouwen,

Bij de rand van welk meer of ven

Mensenogen verrukken als ik wakker word op een dag

En zij zijn verdwenen met hun vleugelslag?

September van W.S. Merwin

Als de zon opkomt zijn de kleine uilen

die kletsen bij een rode maan

veranderd in eksters in de essen

rustend tussen reizen

het gras is bedauwd tot de middag

elke dag zwerft de mist meer omhoog

om over de oude heuvel te kijken

en nooit meer weer te keren

maand van ogen die jouw paden zelf zien

je hebt jouw hand gelegd

in mijn hand

het groen van het gebladerte donkert

en drijft weg

de bloemen van de klimop staan open

op de muur van de wezel

de bijen bezoeken hen

de spinnen zien hun buiken

en langs alle kusten

branden schepen van de geest

zonder ruis, zonder rook, zonder vlam

ongezien in het zonlicht

van een dag onder zijn eigen koning

Na de regen van Edward Thomas

Na de regen – Edward Thomas

De regen van een nacht en een dag en een nacht

Houdt op bij het licht

Van de bleke, verstikte dag. De spiekende zon

Ziet wat er is gedaan.

De weg onder de bomen heeft een berm nieuw

Van paarse tint

Binnen een berm van dun helder gras;

Alles dat na november was

Overgebleven aan bladeren is verloren

Afgescheurd van hazelaar, meidoorn

En grotere bomen. In het hele

Bosje is geen dood blad meer dat valt

Op het grijze gras, het groene mos, gebrand-oranje varen,

Bij de terugkomst van de wind:

De blaadjes die vallen van de es

Zijn dun uitgespreid

Op de weg, als ingemaakte zwarte vis

Alsof ze speelden.

Wat hangt aan velerlei takken daar

Zo hard en naakt

Zijn twaalf lieflijke gele appels

Aan elke wilde appelboom

En aan elke boom in het dal

Ontelbare

Kristallen van de regen, donker en helder,

Die weer opnieuw valt.

The Path van Edward Thomas vertaald

Het paadje

Er loopt langs een heuvel, een vestingwerk

Dat de gelijke weg bewaart voor het hoge bos

Eronder, een paadje. Het wordt gebruikt

Door kinderen om te kijken wat er van de

Gladde steile helling komt tussen de stammen van beuk en taxus

Door tot waar een omgevallen boom het zicht blokkeert –

Terwijl mannen en vrouwen zich tevreden stellen met de weg

En wat ze zien op de heuvel en wat de kinderen zeggen.

Het pad dat slingert als zilver drupt verder,

Omringd en zelfs verdrongen door het dunste mos

Dat tracht wortels en kruimelend krijt te bedekken

Met goud, olijf en smaragd, maar tevergeefs.

De kinderen slijten het af. Ze hebben de heuvel afgevlakt

Aan de top, hem zilverig gemaakt tussen het mos

Met de stroom van hun voeten, jaar na jaar.

Maar de weg is zonder huizen en leidt niet naar de school.

Het komt zelden voor dat je er een kind ziet en het oog

Is slechts op de weg gericht, op het bos dat eroverheen hangt

En eronder gaapt en het paadje dat eruitziet alsof het

Leidt naar een mythische of verzonnen plek, waar mensen

Heen wilden gaan en blijven; tot het, plots, ophoudt waar het bos ophoudt.

Adlestrop van Edward Thomas

Ja ik herinner me Adlestrop --
De naam, want op een middag
Die warm was stopte de sneltrein daar
Onbedoeld. Het was laat in juni.

De stoom siste. Iemand schraapte zijn keel.
Niemand stapte uit of in
Op het kale perron. Wat ik zag
Was Adlestrop -- de naam alleen

En wilgen, wilgenroosjes en gras,
En spirea, en hooiopper droog
Geen greintje minder stil en eenzaam schoon
Dan de wolkjes in de hemel hoog.

En op dat moment zong een merel
Heel dichtbij en om hem heen, flauwer,
Verder en verderweg alle vogels
Uit de Oxfordgauw en de Gloucestergauw.

De hoop - "Hope" van Emily Dickinson vertaald

 De hoop is iets met veren -

 Dat neerstrijkt in de ziel -

 En sprakeloos een melodie zingt -

 En - niet wijkt van z'n stiel -

 Zijn zoetst - wordt in een hoos gehoord

 En kom eens om de storm -

 Die het kleine vogeltje verstoort

 Dat zovelen heeft verwarmd -

 Ik hoorde het in het kilste land -

 En op de vreemdste zee -

 Al ging ik - tot het uiterste

 Het eiste niets - van mij.

 - Emily Dickinson (vertaling Sjoerd van Hoorn)